Geert van Istendael (1947) groeit op in een uitgesproken katholiek, internationaal gericht en erudiet milieu. Van Istendael studeert sociologie en wijsbegeerte aan de Katholieke Universiteit Leuven en werkt nadien als wetenschappelijk onderzoeker op het gebied van de ruimtelijke ordening voor het Nationaal Fonds voor Wetenschappelijk Onderzoek. In 1978 wordt hij journalist en nieuwslezer bij de Belgische Radio en Televisie. Daar profileert hij zich vooral als kenner van de Belgische en Duitse geschiedenis en politiek. Hij debuteert in 1978 met Bomen wijzen niet maar wuiven.
Grote bekendheid kreeg Van Istendael als auteur van goed gedocumenteerde en niet het minst voor buitenlanders leerzame boeken over België en Brussel. In zijn veelgelezen boek Het Belgisch labyrint of De schoonheid der wanstaltigheid (1989) analyseert de schrijver op onovertroffen manier zijn geboorteland. Zoals de Franse symbolist Baudelaire ruim een eeuw geleden in de wanstaltigheid van België schoonheid vond, zo ziet Van Istendael de tragische grandeur van zijn Arm Brussel.
Ook in Bekentenissen van een reactionair (1994), Anders is niet beter (1997) en Nieuwe uitbarstingen (1999) legt de essayist een grote polemische gedrevenheid aan de dag. Ook in deze boeken schrijft de democratische reactionair zijn woede van zich af, woede om de koterijen en kloterijen die in het licht absurde België onuitroeibaar blijken te zijn.
(bronnen: Radio Vlaanderen Internationaal en Nedweb)
