Het eiland van Jean Rhys

"Jan Brokken vind ik geniaal. Hij reconstrueert hoe De wijde Sargassozee  is ontstaan, legt het boek naast de werkelijkheid en speurt overal mensen op die Jean Rhys gekend hebben en iets over haar kunnen vertellen. Zijn eigen ongemak en bewondering weeft hij daar doorheen. En hij schrijft zó'n heerlijk proza. Jan Brokken moet een keer een van de allergrootste prijzen van Nederland krijgen." – Lidewijde Paris, Nieuwsweekend

‘Het eiland van Jean Rhys is een fascinerende, persoonlijke zoektocht naar identiteit en de oorsprong van literatuur.’ – Oost-online

‘Na dit boek kom je nooit meer helemaal los van Dominica en Jean Rhys. Het viel me zwaar de reis te beëindigen. Prachtig boek!’ – Leestafel

‘Het eiland van Jean Rhys is een mooi staaltje literaire non-fictie. Brokken voert je mee naar vergane plantages en zomerhuizen, waar de schrijfster haar jeugd doorbracht. Onderweg spreekt hij met nakomelingen van mensen die haar hebben gekend en met de kleinkinderen van haar oom. Met die getuigenissen vult hij het koloniale leven in van een hele generatie.’ – Michel Krielaars, NRC

‘Wie De wijde Sargassozee al eerder heeft gelezen zal veel herkennen, wie Brokken’s boek leest zal veel herkennen in Rhys’ boek. De kip en het ei? Lees ze gewoon na elkaar en dan weer na elkaar, om steeds weer iets nieuws te ontdekken. De twee boeken zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. (…) Wat dit boek tot een non-fictiejuweeltje maakt is de bijzondere gelaagdheid ervan. De invloed die De wijde Sargassozee op Brokken heeft gehad, de totstandkoming van Rhys’ boek, haar jeugd die ze op het eiland heeft doorgebracht en de geschiedenis van Dominica, alles is verenigd in dit boeiende portret dat Brokken heeft geschilderd.’ – Marjon Nooij, Tzum

'Het eiland van Jean Rhys is een pareltje in Brokkens oeuvre: een reisverslag en essay ineen, van een gedreven lezer en reiziger die voortdurend probeert zijn visie scherper te stellen op een boek, De wijde Sargassozee, en een auteur die hij ten diepste wil doorgronden. Zijn eigen tekortkomingen in het begrijpen van een obsederende wereld vervlecht Brokken als het commentaar van een vertwijfelend koor door zijn relaas. (..) Brokken is een meester om de dreiging van onwelwillendheid, zompig moerasland en door de historie verstoorde rassenrelaties op de lezer over te brengen. (..) Ik heb zelf nooit zo de neiging om de sporen van een roman 'in de werkelijkheid' te volgen, want veel méér dan teleurstelling voor mijn eigen verbeeldingskracht levert die in de regel niet op. Maar Jan Brokken, die de maat van de roman voortdurend langs de overwoekerde paden en schaarse getuigenissen van Dominica legt, weet uit de kluwen van Caraibische eilandelijkheid en grootste romanverbeelding een boek te maken dat je niet wilt wegleggen. Ik denk dat dat komt omdat hij zelf, ook een kind van 'witte tropenouders', zich zo intens identificeert met de schimmen die ooit op het eiland ronddoolden. Maar het komt ook omdat hij langs deze weg helder weet te maken wat de verwoestende invloed is van verziekte rasrelaties in de slaventijd, zelfs al ligt die tijd al langer dan een eeuw achter ons. Brokken maakt zo zichtbaar en inzichtelijk wat een literair werk vermag en wat we nog uit geen stapel studies naar de slavernij en haar erfenis te weten komen: trots, gekrenktheid, eenzaamheid en wanbegrip als nasleep van eeuwen inhumaniteit.' - Michiel van Kempen, schrijver, dichter, biograaf, hoogleraar Nederlands-Caraibische Letteren aan de Universiteit van Amsterdam, op www.werkgroepcaraibischeletteren.nl