‘Wat maakt dat Wodins tweeluik ['Ergens in dit duister' en 'Ze kwam uit Marioepol'] blijft nadreunen in het hoofd van de lezer, is haar onopgesmukte proza. Nergens zet ze het leed dik aan. Ze schildert verbrokkelde levens met een fijn penseel. De belangrijkste schrijversles show, don’t tell bewijst hier zijn kracht. Dit is wat ontworteling en ontmenselijking aanrichten: verwoestende effecten over de generaties heen.’ – Paul van der Steen in Trouw
Trouw‘Een adembenemend mooie, heftige en dappere roman. Wat knap dat het Natascha Wodin lukt objectief verslag te doen van het gemankeerde leven dat haar ouders, maar vooral haar vader leefde, de lezer meeneemt door haar eigen socialisatie en vorming, zichzelf absoluut nergens spaart, en waarom heb ik, Ze kwam uit Marioepol, nog niet gelezen? Wat kan deze Natascha Wodin schrijven zeg.’ ★★★★★ – Mieke Koster, Allesoverboekenschrijvers.nl
‘Hoe is het mogelijk zo’n start te overleven, je op te richten en er zo beeldend en scherp over te schrijven? Een diepe buiging voor deze auteur, die in Duitsland faam geniet en er veel literaire prijzen ontving. Haar boeken zijn zoektochten naar nevelige, verborgen verledens. En naar haar eigen, deels Russische wortels. Ze doen denken aan het werk van W.G. Sebald. Via haar levensverhaal zet ze mensen in het licht die niet welkom waren in naoorlogs Duitsland, maar die nergens anders heen konden.’ – Hilbrand Rozema, Nederlands Dagblad
‘De meeste vragen die Wodin [in Ergens in dit duister] opwerpt, blijven onbeantwoord. Juist dat uitblijven van antwoorden, de machteloosheid en de onwetendheid, zijn indrukwekkend.’ - Tzum
Tzum.nl‘Een aangrijpend en heel sterk geschreven verhaal.’ – Gert-Jan Schaap, Visie
Visie‘Ergens in dit duister is geen afrekening met een vader, ofschoon daar welbeschouwd alle aanleiding voor was. Het is een bewonderenswaardige poging tot begrip van een dochter die doodsbenauwd voor hem was en zwaar onder hem geleden heeft.’ – Maarten van Bracht, VPRO Gids
VPRO Gids