Er gaat geen dag voorbij zonder dat het zelf ter sprake komt. Van de arbeidsmarkt tot het internet: overal stellen mensen zich de vraag wat ze zelf willen, zelf kunnen, wie ze zelf zijn. En dan is er nog de wildgroei aan spiritualiteit en zelfhulp. Waarom is zelfkennis toch zo belangrijk? Wat is eigenlijk het zelf? Duidelijk is dat allerminst, maar dat is geen bezwaar om het er veel en vaak over te hebben: je moet jezelf blijven, jezelf niet voorbijrennen, weer tot jezelf komen. Kennelijk is er een domein in onze persoonlijkheid dat we als individueel, eigen en onafhankelijk zien. Maar klopt dat wel? De filosofie, psychologie en sociologie hebben zich van oudsher met deze vragen beziggehouden. Ook in de romanliteratuur is zelfkennis een constant thema. In De ogen van de ander ontwikkelt Christien Brinkgreve een visie waarin de anderen een fundamentele rol spelen. Het zelf is niet een autonome kern, maar is gevormd in de omgang met anderen.
Christien Brinkgreve (1949) schrijft op heldere en trefzekere wijze over vrouwen en mannen, ouders en kinderen, en plaatst hun ervaringen in de context van de tijd waarin ze leven. Naast essays en columns schreef ze onder meer De belasting van de bevrijding (1988), De vrouw en het badwater (1992), Van huis uit, samen met Bram van Stolk (1997) en Huismensen. In Vroeg mondig laat volwassen (2004) beschrijft Brinkgreve de poreus wordende grenzen tussen jeugd en volwassenheid. In 2006 verscheen Wie wil er nog moeder worden? In De ogen van de ander (2009) gaat Brinkgreve in op het belang van zelfkennis. In 2012 verscheen Het verlangen naar gezag, over vrijheid, gelijkheid en het verlies van houvast, in 2014 Vertel. Over de kracht van verhalen.
