Wim Koelewijn (1929), zoon van een gereformeerde politieman en kleinzoon van een Spakenburgse visser, streefde naar het hoogste. Al zijn kinderen liet hij studeren en zelf werd hij na zijn pensionering nog meester in de rechten. Aan het eind van zijn leven ziet hij wat hij verloren heeft. Hij neemt zijn vrouw, die is vergeten dat ze zijn gescheiden, nog één keer mee naar Parijs. En hij vraagt de dominee om voor hem te bidden.
Jannetje Koelewijn bevraagt haar vader jarenlang , liefdevol, en meedogenloos. Waarom sloeg hij zijn zoons? Waarom mochten zijn dochters niet met open mond lachen? Waarom liep zijn vrouw bij hem weg? Waarom wilde hij zo graag in God geloven, maar kon hij het niet?
'Je kunt niet ontkomen aan je wortels, dat laat Jannetje Koelewijn prachtig
zien.' - Dick Swaab
'Het heeft mij bijzonder getroffen. Een prachtig, prachtig tijdsbeeld én geloofsbeeld.' - Andries Knevel in Andries Radio
'De moeite die het Koelewijn heeft gekost om uit te zoeken waar ze vandaan komt, lees je niet af aan De hemel bestaat niet, en zo hoort het ook bij een goede schrijver. Haar verhaal ontrolt zich soepel en als vanzelf.' - Aleid Truijens in de Volkskrant
De Volkskrant'Met het verhaal van haar ouders reconstrueert Koelewijn een huwelijk, een geloof en een tijd waar iederéén over wil lezen. Een bijzonder boek over gewone mensen.' - Douwe Draaisma
'Wat dit boek, dat zo'n typisch tijdsbeeld geeft, zo bijzonder maakt, is de even laconieke als liefdevolle wijze waarop het uit elkaar groeien van Wim en Rinske wordt beschreven.'
NRC Handelsblad'"Liefdevol" is het eerste woord dat invalt na het lezen van De hemel bestaat niet, Jannetje Koelewijns reconstructie van het leven van haar ouders. Zij is erin geslaagd een intiem portret te schilderen (...) Een roerend en diep menselijk verhaal.' - **** Lies Schut in De Telegraaf
'Dit is de perfecte mengeling van geschiedschrijving en literatuur: zowel een scherp tijdsbeeld van het naoorlogse Nederland en de gereformeerde zuil als een portret van een huwelijk, met nietsontziende eerlijkheid vastgelegd door één van de dochters. Met de journalistieke finesse die haar eigen is interviewde Koelewijn haar ouders en met de soepele, simpele stijl die haar kenmerk is, maakte ze er een meeslepend verhaal van, dat je niet loslaat.' - John Jansen van Gaalen in Tubantia
'Om maar met de deur in huis te vallen: Jannetje Koelewijn heeft een indrukwekkend boek over haar ouders geschreven.'
'Liefdevol en meedogenloos' - Nestor
'Opmerkelijk openhartig (...) Een schitterend, maar ook verdrietig portret van een man die streefde naar het hoogste, maar ook veel verloor.' - Margriet
'Jannetje Koelewijn [is] er uitmuntend in geslaagd de geschiedenis van haar ouders te boekstaven. Het boek is licht van toon, nooit sentimenteel, vaak grappig, menigmaal aangrijpend, en bovenal uiterst vaardig geschreven.'
NRC Handelsblad'Indrukwekkend (...) Koelewijn, de journaliste, schrijft als een romancier, die de lezer zelf zijn of haar conclusies laat trekken. (...) Waar Koelewijn goed in is - net als in haar reportages in NRC Handelsblad - is zaken met een bedrieglijk koele distantie weergeven. Gaandeweg het verhaal, als je de "personage" beter leert kennen, voel je steeds sterker de emotionele lading achter die distantie.' - De Groene Amsterdammer
De Groene Amsterdammer'Een ontroerende familiegeschiedenis.' - Elegance