In 'De helaasheid der dingen' keert een schrijver terug naar zijn geboortegrond in Reetveerdegem. Het is zowel een gevoelige ode aan als een hilarische afrekening met het dorp van zijn jeugd.
We maken kennis met zijn vader, Pierre, die zijn paar uur oude zoontje in een postzak op zijn fiets langs alle kroegen van het dorp rijdt om hem aan zijn vrienden te tonen; zijn grootmoeder, wier nachtrust al te vaak verstoord wordt door de politie als die weer eens een van haar dronken zonen thuis komt afleveren; en niet te vergeten de werkloze nonkels Potrel, Herman en Zwaren, voor wie een wereldkampioenschap zuipen het hoogst haalbare is en die leven volgens het adagium 'God schiep de dag en wij slepen ons erdoorheen'.
‘De grootste vorm die een autobiografische roman ooit kan bereiken.’ – Chosun Daily (Zuid-Korea)
'Hij is een van de grootste, meest woeste talenten van de Vlaamse letteren, die het in zich heeft een roman te schrijven zoals een eenentwintigste-eeuwse Louis Paul Boon dat zou doen.' - Arjen Fortuin, NRC Handelsblad
NRC Handelsblad‘De helaasheid eindelijk in het Frans! Wat een geluk, het boek is nog sterker dan de film.’ – Le Soir
‘Een ontwikkelingsroman in haar meest bizarre vorm, grappig, maf en met veel warmte, hoe krankzinnig Verhulst ook mag zijn.’ – Heilbronner Stimme
Deze tragikomische roman legt haarscherp bloot wat het beschouwen van zogenaamde 'domheid' onherroepelijk kenmerkt'
De Groene Amsterdammer'De anekdotes […] zijn even schrijnened als vermakelijk, en dat alles verwoord in Verhulsts rauwe, rake taal.'
Knack‘De vreemde, lelijke en misselijkmakende poëtische schoonheid van hun groezelige levens kan zowel onverwacht teder als ongemakkelijk grappig zijn [...] Er is een uitzonderlijke schrijver voor nodig om pracht uit dergelijk materiaal te persen, maar Verhulst slaagt erin [...] deze roman verrast en intrigeert voortdurend.’ – The Guardian
The Guardian