Als je een gezin krijgt, verandert alles, zo laat Bernard Dewulf zien in deze bundeling van Kleine dagen en Late dagen, twee even succesvolle als eigenzinnige boeken waarin hij beschrijft wat het vaderschap betekent. Hij kijkt naar zijn dagelijkse omgeving: het huis, de kinderen, de vrouw, de tuin, het licht – een kleine wereld waarin soms grootse dingen gebeuren, ook al gebeurt er schijnbaar niets. In Kleine dagen zijn de kinderen klein, spelen ze nog buiten, in Late dagen zijn ze ouder en kiezen ze een eigen invulling van de dagen en de nachten. En dan maakt verwondering steeds vaker plaats voor de opvoeding. Soms is de vader toeschouwer en soms ligt hij wakker. Soms is het zomer, altijd weer wordt het herfst.
Bernard Dewulf (1960 – 2021) was een Vlaams dichter, toneelauteur, schrijver van beschouwingen over kunst en van fijnzinnige columns voor De Standaard en De Morgen. Hij was ook stadsdichter van Antwerpen.
Hij debuteerde in 1995 met de dichtbundel Waar de egel gaat, waarvoor hij bekroond werd met de Vlaamse Debuutprijs voor Literatuur. In 2008 kreeg de essaybundel Naderingen, kijken en zoeken naar schilders de Dirk Martens Literatuurprijs. In 2010 won Dewulf de Libris Literatuurprijs en in 2011 de Inktaap, beiden met zijn bekendste werk Kleine dagen. Dat werd door de jury omschreven als "een stilistisch kroonjuweel ... met de allure van een getijdenboek met schitterende miniaturen". Hij vertaalde onder meer het klassieke toneelstuk Alcestis, in de bewerking van Ted Hughes, en zijn theatertekst Een Lolita uit 2013 werd bekroond met de Taalunie Toneelschrijfprijs.
In 2018 verschenen zijn dichtbundel Naar het gras in 2018, in 2020 de bundel Tuimelingen en in september 2022 is zijn laatste werk Jaargetijden postuum verschenen. In december 2023 verschijnen de bundel Verzamelde gedichten.
