Woord en beeld: Het decor van ‘Meester Mitraillette’
Op de foto zie je de Sint-Livinusstraat te Elverdinge ten tijde Wereldoorlog I. In deze straat groeide Jan Vantoortelboom op en hier plaatst hij het verhaal van de jonge schoolmeester David Verbocht. In onderstaand fragment komt David voor het eerst aan in Elverdinge.
“Hoe meer we het dorp Elverdinge naderden – ik zat ondertussen op de tram en de halte in Brielen, het dorp voor Elverdinge, waren we zonet gepasseerd –, hoe rustelozer ik werd. Tarweland. Weiden vol eilanden van margrietjes en boterbloemen. Maisvelden. Alles schoof aan me voorbij.
Af en toe sprongen jongens op het opstapje om een stuk mee te tuffen, alvorens te worden verjaagd door de kaartjesknipper. Een mengeling van opgewondenheid en angst rommelde in mijn onderbuik. Het was een van die zomerse dagen waarop de lucht van ochtend tot avond blauw kleurde. Eerst vrolijk ijl en licht. Daarna, na zonsondergang, een zwaar en neerslachtig blauw. Aan de horizon zag ik het grijze silhouet van een heuvel. Zo diep in het westen van het land was ik nog nooit geweest. De tram passeerde de eerste huizen en boven het getokketok van de sporen en het fluiten van de stoom hoorde ik de machinist roepen. De kaartjesknipper veerde op, riep ‘Elverdinge station’ en verdween in een andere wagon, waar hij nogmaals hetzelfde riep. We kwamen tot stilstand pal voor café A la Belle Vue.
Een rode vlag wapperde boven de deur. Zonder om te kijken naar de passagiers haastten de stoker, de machinist en de kaartjesknipper zich naar binnen. Ik legde mijn hand op de koffer die ik naast mij in het gangpad had laten staan. Pas toen de laatste passagier, een vrouw met volgepropte tassen en zakken, gepasseerd was, verliet ik de wagon. Ik wandelde in de richting van de kerktoren. Voor een herenhuis stopte ik. Twee vierkantjes kruidentuin, omzoomd door een buxushaag aan weerskanten van het paadje naar de voordeur, benadrukten de symmetrie van het gebouw.
Toen de voordeur opendraaide en ik een man in zwarte rok, met een houten kruisbeeld aan een touwtje rond zijn nek, naar buiten zag struinen, besefte ik dat het de pastorie was. Ik wilde verder wandelen, maar de pastoor gebaarde dat ik moest wachten. Hij liet de deur half open, haastte zich naar me toe.
‘Meester Verbocht?’”
